“Zie ik het nu goed?”, vroeg ik mezelf af. Ergens drong het niet direct tot me door wat ik nu zag, maar naar mate ik dichterbij kwam zag ik dat het echt zo was.
Zoals elke ochtend wandelde ik mijn rondje in de wijk. Het regende dus met capuchon op en oortjes in, terwijl ik naar een podcast luisterde van Abraham Hicks. Heerlijk om even op die manier contact te maken met mijn essentie en energie bron.
Voor mij liep een vrouw met een paraplu en dat is niet raar wanneer het regent. Er viel me echter iets op aan de paraplu, wat mij even verwarde. Het leek alsof er een gat in zat. Ik zag links van de paraplu een stuk stof steeds bij elke stap op waaien en het leek alsof ik er doorheen kon kijken.
Mijn verwarring was dan ook vanuit de overtuiging dat je niet met een kapotte paraplu door de regen gaat lopen. Want dat werkt niet, toch?!
Het gekke was dat hoe dichterbij ik kwam, hoe meer mij opviel dat er veel meer kapot was. De paraplu had niet alleen een gat, er waren spaken gebroken en die hingen omlaag. Aan de rechterkant was er zelfs een heel stuk paraplu stof afgescheurd. Het ongeloof nam in mij toe.
Waarom zou je met een kapotte paraplu gaan lopen? Allerlei senario’s gingen door mijn hoofd, terwijl in mij de neiging groeide om haar er op aan te spreken. Tegelijkertijd realiseerde ik me ook, dat zelf waarschijnlijk ook wel weet dat de paraplu kapot is. Dus waarop loopt ze er dan mee?
Ineens kwam het inzicht.
Ineens zag ik een aantal klanten voor me na een burn-out en herinnerde ik mijn eigen neiging. Om jezelf te beschermen gebruiken je weer dezelfde paraplu (lees: bescherming) van vóór de burn-out.
Dat is de enige manier die je kent.
Ook als is die stuk, zitten er gaten in en werkt het niet meer voldoende. Het is de enige paraplu (= bescherming) in je bezit en dus wordt het gewoon weer gebruikt tegen de regen (lees: overprikkeling, overbelasting, dat iets te veel wordt).
Toch voelde ik mijn neiging om haar aan te spreken en iets te zeggen als “Weet je dat je paraplu kapot is?”. Terwijl ik deze dame naderde, was ik diverse zinnen aan het formuleren om haar aan te spreken. Ik kon namelijk me niet aan het idee onttrekken: “Tuurlijk weet ze dat!”
Terwijl ik bijna volledig naast de dame loop, zie ik ineens dat ze een zonnebril op heeft en zich helemaal in zichzelf gekeerd heeft. Ze was totaal niet bezig met de wereld om zich heen en merkte niet eens dat ik in de buurt was.
En ineens realiseer ik me; “Wie ben ik om voor haar te bepalen of iets werkt of niet?”
Had ik een paraplu bij me gehad, dan had ik haar die waarschijnlijk aangeboden. Tegelijkertijd realiseer ik me ook dat als ik de paraplu blijf benaderen als metafoor voor bescherming, dat ik dan voor haar zou bepalen of ze het wel ‘goed doet’. Ze vroeg mij niet om hulp.
Net als bij veel mensen die een burn-out hebben gehad. Ze zitten niet te wachten op weer iemand die ze ongevraagd advies geven over wat ze niet goed doen of beter moeten doen. Tot die conclusie mogen ze zelf komen wanneer ze daar zelf klaar voor zijn.
Het is zoveel belangrijker om eerst te ontdekken wat er allemaal al wel goed gaat en dat is al uitdagend genoeg. Gewoon omdat we zo gefocust zijn op wat niet werkt, dat het benoemen en herontdekken wat al beter gaat nog niet zo makkelijk is.
Dezelfde dag nog had ik een gesprek met een andere therapeut die advies vroeg in de begeleiding van haar klant met burn-out klachten. Nog voor dat we inhoudelijk ingingen op de ervaringen van haar klant realiseerde ze zich ineens; “Ik ga voor haar aan het werk! Zij bepaalt of iets werkt, niet ik!”
Dat is de valkuil van elke hulpverlener. Het feit dat we hulp kunnen aanbieden, wil nog niet zeggen dat we die mogen opdringen. Jij bepaalt wanneer je er klaar voor bent om de aanpassingen door te voeren, die nodig zijn om het leven te ervaren waar je op dit moment alleen maar van kan dromen (van achter je zonnebril).