Wanneer mijn planning een keer niet gaat zoals ik verwacht, dan raak ik niet meer zo in paniek als een paar jaar geleden. Ik kan veel meer vertrouwen op mijn planning en dus ook op mijn energie. Vooral ook omdat mijn planning me steeds weer duidelijk laat zien of ik ergens wel of geen ruimte en energie voor over heb. Ik kan veel eerder zeggen “Lijkt me leuk!” of “Sorry, gaat me nu niet lukken.”
Het gekke is dat als ik veranderingen doorvoer om het mezelf en mijn gezin makkelijker te maken, dat ik dan bijna vergeten ben wat ik ervoer toen ik de stress nog in mijn lijf voelde. Die misselijkmakende paniek momenten wanneer iemand iets aan me vroeg, waar ik geen rekening mee had gehouden.
Deze herinnering kwam weer in mij boven toen ik in gesprek was met een (potentiële) klant van mij. Zij wilde aanwezig zijn bij het event “Mama’s Plannen” en aangezien zij zich nog niet definitief had aangemeld, stelde ik haar de vraag of ze nog interesse had.
De manier waarop ze naar me keek, kan ik het beste omschrijven als “Hoe haal je het in je hoofd om me dit rechtstreeks en wel nu te vragen?”. Het antwoord wat ze gaf, kan ik niet anders vertalen dan dat ze het eigenlijk weer vergeten was. In plaats daarvan zei ze dat ze op de avond zelf had willen bepalen of ze erbij zou zijn.
Niets is zo funest voor je stresslevel, in mijn beleving, dan dingen op het laatste moment laten aankomen. Ik hoef daarvoor alleen maar naar kleine kinderen te kijken. Sommigen worden midden in hun spel ineens gedwongen om heel snel te zijn omdat de ouders ergens naartoe moeten. De paniek in hun ogen laat zien wat een stress dit geeft.
Ik geloof dan ook niet, dat je na een burnout dingen op het laatste moment kunt besluiten. Natuurlijk snap ik de overweging wel vanuit energie oogpunt. De meesten denken pas op het laatste moment te kunnen bepalen of ze er energie voor (over) hebben. Het laat mij echter alleen maar zien dat ze überhaupt geen idee hebben wat hun energie niveau eigenlijk is.
Het deed me weer denken aan een eigen ervaring: Een vriendin stelde me alleen maar de vraag of ik nog langskwam. Ik had gezegd dat als ik tijd had dat misschien zou doen. Haar vraag voelde als een stomp in mijn maag en bezorgde mij toen een enorm misselijk gevoel. Per direct nam de spanning in mijn spieren toe en wilde ik het liefste tegen haar uitvallen, door keihard te roepen: “Nee!!”.
Ik was officieel al een tijd hersteld van mijn burnout en ‘lekker’ aan het werk. Zolang alles liep volgens plan (mijn plan) was er niets aan de hand. Maar elke keer zodra ik maar het gevoel had dat er een beroep op mij werd gedaan, en vooral wanneer ik het niet verwachte, voelde ik paniek. Maar dat ging ik vooral niet toegeven! Het huilen stond me nader dan het lachen.
Eén van mijn grootste uitdaging, en soms nog steeds, was het vragen van hulp. Ik heb dat echt moeten leren. Waar ik vroeger nog meer moeite mee had, was het aanvaarden van hulp wanneer die werd aangeboden. Ik was toen nog volledig in de veronderstelling dat ik het allemaal zelf moest kunnen oplossen.
Ieder hulp aanbod voelde als een energie lek omdat ik zo mijn best deed om alles onder controle te houden. De energie die me dat kostte was meer dan ik in de gaten had, dus dacht ik oprecht dat het aan anderen lag. “Laat me toch met rust!” was een zo’n zin die soms uitsprak maar nog veel vaker dacht.
In 1999 waren er geen therapeuten of coaches opgeleid om mensen met burnout klachten te helpen. Toen ik de door mijzelf bestempelde Mama Burnout voelde opkomen, heb ik die hulp wel opgezocht. Toen ik weer was gaan werken, kostte het me toch meer energie dan ik had verwacht.
Mijn man en ik hadden samen al van alles gepland om het zo makkelijk mogelijk voor mij te maken. Zelfs wat we die avond voor gezonde maaltijd aten zodat mijn energie weer steeds beter werd. Ik hoefde er niet over na te denken. Eten pakken en klaarmaken of het stond al klaar.
Mijn coach gaf me een compliment op wat ik allemaal al geregeld had. Verder adviseerde ze me om mijn man te vragen mijn lunch voor te bereiden, zodat ik daar ook niet over na hoefde te denken. De tranen schoten in mijn ogen. Dat ik dat niet zelf had kunnen bedenken!
Wat was ik blij dat ik mijn coach had die met veel begrip naar me luisterde en hier en daar kon bijsturen in mijn energiemanagement. Ik knapte zo veel sneller op dan toen ik het helemaal alleen moest doen.
Bij de meeste van mijn klanten hoor ik vaak dat ze schoorvoetend toegeven dat ze oprecht vinden dat ze het echt allemaal zelf moeten kunnen doen. Heb jij dat ook?
Hoe ga jij met jouw energiemanagement om nu je al eens een burnout hebt gehad? Welke dingen doe je nu anders bijvoorbeeld?
Hou jij rekening met jouw energielevel wanneer je jouw planning bijwerkt? Door bijvoorbeeld bewust relax momenten in te bouwen?
Welke manier heb jij al ontdekt wat voor jou heel goed werkt? Reageer hieronder met jouw tip(s) voor andere moeders die een burnout hebben gehad.