“Een klein lief meisje staat onder een luifel. Ze heeft juist boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar mama. Ze is ongeveer 6 jaar oud, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld.
Het stortregent buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten.
We staan allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachten, sommigen geduldig, anderen ‘geïrriteerd’, omdat de natuur onze haastige dag in de war gooit.
Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn in het geluid en met het inzicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van ‘rennen en spetteren’ als een ‘kind’ – zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress.
Haar stem is zo mooi wanneer ze de hypnotische trance onderbreekt waar we allemaal in gevangen zitten. ‘Mama, laten we door de regen rennen,’ zei ze. ‘Wat ?’ vraagt Mama. ‘Laten we door de regen gaan rennen!’ herhaalt ze. ‘Nee, lieverd. We wachten tot het wat minder wordt’, antwoordt Mama.
Het meisje wacht nog een minuutje en herhaalt dan: ‘Mama, laten we door de regen gaan rennen.’ ‘We worden doornat als we dat doen,’ zei Mama. ‘Nee, dat worden we niet, Mama. Dat is niet wat je vanmorgen zei’, zegt het meisje terwijl ze aan haar moeder’s arm trekt. ‘Vanmorgen?’, reageert Mama verwart. ‘Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?’ Het meisje zegt kalmpjes: ‘Weet je dat niet meer? Toen je met Papa praatte over zijn kanker, toen zei je: ‘Als we hier doorheen geraken samen, komen we door alles heen!’
Iedereen is opeens muisstil. Ik zweer je dat je niets anders hoorde dan de regen. We staan allemaal doodstil. De volgende minuten komt er niemand en gaat er niemand weg. Mama denkt even na over wat ze zou antwoorden.
Sommigen zouden het weg lachen of het meisje voor gek uitmaken. Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven. Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven.
‘Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, wel, dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig,’ zegt Mama. Daar gaan ze.
We staan daar allemaal te kijken en te glimlachen, terwijl ze daar vooruit springen tussen de auto’s door, en jawel, door de plassen. Ze houden hun boodschappentassen boven hun hoofd. Ze worden doornat. Maar ze worden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen onderweg naar hun auto’s. Ja, ik ook. Ik ren en word nat. Ik had ook een wasbeurt nodig.
Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen. Maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen… Vergeet daarom niet om ‘tijd’ te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken. Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd. Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.”
Een voor mij onbekende schreef deze boodschap om ons te herinneren aan ‘het’ leven en de waarden in het leven… Samen een glaasje wijn, een gezellige BBQ onder buren en vrienden, een terrasje, een knuffel, genietend van de dagelijkse dingen, en een beetje humor… Ik hoop dat je dit waardeert.
Ik hoop dat je steeds de tijd neemt om door de regen te rennen, terwijl je lacht als een kind die in de plassen springt.