Tijd tekort

Tergend langzaam schoof de band richting de kassa, zodat ik mijn boodschappen erachter kon zetten. Ineens zie ik in mijn ooghoek dat de dame die achter de winkelwagen stond, met een sneltreinvaart voorbij de kassa rent. Voorbij een andere vrouw die al bij de kassa staat en in haar tas staat te graaien. Mijn ogen hadden moeite met het registreren wat daar nu precies gebeurde, dus bleef even staren naar het tafereel.

Langzaamaan realiseerde ik me dat de vrouw bij de kassa waarschijnlijk de moeder is van de dame die er voorbij stoof. Terwijl de moeder met het meisje achter de kassa sprak, zag ik de dochter de boodschappen van de band afpakken. Dit ging echter met een snelheid waarbij ik bijna de neiging had te zeggen; “Doe wat rustiger aan! Ik krijg er zelfs hartkloppingen van als ik zie hoe snel je dit wilt doen.“

Alle tijd nemen, is de beste manier om geen seconde te missen.

Maar in plaats daarvan hield ik mijn mond. Want ergens zag ik ook de ergernis op haar gezicht die ik niet anders kon vertalen dan; “Schiet toch eens op!” Terwijl de moeder uiterlijk kalm bleef, ging dochter in een rap tempo door met het inpakken van de boodschappen.

Ineens kwam er een realisatie in mij, die mij nog meer verbaasde dat de snelheid van van deze dochter. “Dit ben ik. Dik 20, misschien wel 30 jaar geleden.” Ik was deze dochter. Die oprecht vond dat iedereen te traag deed. Standaard tijd tekort kwam. Zich mateloos kon irriteren aan de rust die anderen uitstraalden. Ik had ‘druk zijn’ tot een kunst verheven. Totdat…. mijn lijf mij volledig tot een halt riep met een burn-out tot gevolg.

Ondertussen ben ik die moeder. Met een uiterlijke kalmheid genietend van elk moment. Want wanneer je alle tijd neemt, kun je geen moment missen. Vooral bij die belangrijke momenten waarvan je achteraf zou kunnen denken; Had ik toen maar….