Zoals altijd zei ze ‘Hallo’ toen ze binnenkwam en gaf me een knuffel. Intuitief hield ik haar langer vast dan normaal. Iets in de manier waarop ze binnenkwam, gaf me het idee dat ze niet helemaal ‘aanwezig’ was.
Ze gaf aan al een behoortlijk tijdje hoofdpijn te hebben. Wanneer ik haar aankeek, leek het net alsof ik door haar heen kon kijken. Ze voelde zich leeg, vervolgde ze als onbewuste bevestiging op wat ik waarnam.
Terwijl ze dit zei realiseerde ik me dat ze een behoorlijke drukke tijd achter de rug had. De afgelopen jaren had ze hard doorgewerkt, naast de ziekte periode van een dierbare, en alles in haar leek te werken vanuit de overtuiging ‘Als ik nog even dit dan…’ en ‘Als ik nog eerst even dat doe dan…’ De tijd was voorbij gevlogen voor haar gevoel.
Nu was er de ontlading van ‘het is klaar’ en ‘het is gedaan’. Klusje geklaard. Het gekke was dat ze echter niet de ontspanning en opluchting voelde die ze had verwacht. Ze had er zo lang naar uitgekeken, maar in plaats van een energie piek voelde ze de energie leegloop.
Nu gaf ze ook aan dat ze van alles leek te vergeten. Ze was steeds haar sleutels kwijt. Ging boodschappen halen en kwam met andere dingen thuis, waardoor ze weer terug kon voor de boodschappen die ze nodig had.
Alles in haar verhaal deed mij denken aan 3 dingen die ik herken bij chronische stress gevoelens;
Dingen die ze zelf ook wel herkende natuurlijk. Wanneer ik naar haar keek was het alsof haar energie lichaam letterlijk voor haar uitliep, terwijl haar fysieke lichaam erachteraan sjokte.
Toen ik dit zei, zag ik haar terugzakken in haar stoel. Ze knikte met de realisatie dat dit ook voor haar gevoel klopte. Ze zat niet IN haar lichaam maar liep VOORuit op haar lichaam.
De oplossing was net zo simpel als dat het moeilijk was voor haar om toe te passen. Met wat Adem- en Aardingstechnieken zag ik haar langzaam weer terugkomen bij haarzelf.
Dit gaf haar zucht van verlichting, maar ook een kreun van frustratie. Want inclusief het gevoel dat ze weer in de ontspanning kwam, kwam daar ook alle ongemak die deze chronische stress roofbouw al op haar lichaam had gehad.
De lichamelijke pijntjes en ongemakken. Want naast de hoofdpijn en leegte voelde ze nu ook de pijn in haar rug, de enorm moeie benen en de zware armen die eigenlijk niets meer konden vastpakken. De onderdrukte emoties van angst of het allemaal wel goed zou komen, zowel voor haarzelf als haar dierbare. De frustratie dat het allemaal zoveel moeilijker ging en langer duurde dan ze had gehoopt.
Dit was dan ook precies wat er voor had gezorgd dat ze onbewust niet terug wilde schakelen. Ze leefde al een tijdje in de 5e of misschien zelfs wel 6e versnelling en het was nu tijd om terug te gaan naar de 1e.
Stiekem wist ze wel dat ze aan haar eigen grens voorbij was gegaan. Dit aan zichzelf toegeven gaf weer het gevoel van teleurstelling in zichzelf. Ik weet toch beter ondertussen?! Mijn antwoord was: Ja en Nee! Ergens weet jij ook wel dat het wenselijk is om juist in een drukke periode op tijd rust te nemen. De kans dat ook jij dit echter vergeet is groot.
Wanneer je weer in een stressvolle situatie terechtkomt, die soms heel geleidelijk toeneemt, schiet je in een bekend patroon. Een overleefstand die je herkent van al die momenten dat er (onbewust) stress was.
Terugschakelen en weer ontspannen, vraagt meer dan alleen bewust zijn en dan kan je soms, net als deze dame, wel wat steun gebruiken. Neem eens een kijkje bij de Balans Boost. Misschien ook iets voor jou?