“Let wel, ‘burn-out zijn’ is niet hetzelfde als ‘stressklachten hebben’. Aan burn-out gaat altijd een periode van toenemende vermoeidheid en stressklachten vooraf. Stressklachten zijn milder en makkelijker te keren, bijvoorbeeld door een gezondere leefstijl en aanpassingen in de manier waarop je met problemen omgaat; bij burn-out zijn dit soort interventies onvoldoende.”
Ik kan hier een heel persoonlijk betoog bij zetten, maar in de kern ben ik het eens met deze visie van Carolien Hamming uit deze blog.
De aanvulling zit voor mij vooral in de opgeslagen emotionele en vaak zelfs traumatische ervaringen, die zo’n onveiligheid en bijna perfecte voedingsbodem creëren dat de burn-out nog de enige ‘oplossing’ lijkt voor het lichaam.
Misschien wel mede daardoor de vele verborgen burn-out met of zonder misdiagnoses.
Laat je NIET wijsmaken zoals bij deze oma dat “het tussen je oren zit” en dat het volledig aan jezelf ligt!
Klop aan bij mensen die zich hebben ontwikkeld op zowel mentaal, lichamelijk, emotioneel als energetisch gebied en bij voorkeur zelf een burn-out hebben gehad. Dat laatste is geen must maar absoluut een pre in de herkenning en begeleiding.
Grootmoeder Gerritje Beukers-de Kleuver
Bron: CSR Centrum
Op houten banden fietste ze in de winter van ’45 van Utrecht naar de Achterhoek om aardappels te bemachtigen. Ik had een sterke, optimistische grootmoeder. Ze ging er prat op dat ze goed met tegenslag overweg kon.
Tot ze de ziekte van Parkinson kreeg. Ze raakte immobiel en haar gezicht verstrakte -net als bij prins Claus. Het ergste was haar inktzwarte stemming, die haar in zichzelf opsloot.
De specialistisch arts beschouwde die somberte als een ‘beleving’ die goed was te beïnvloeden -als ze haar best maar deed. Dus moedigden we oma aan om positief te denken en zich vooral op de leuke dingen te richten.
Kansloos natuurlijk….. lees verder >>
0 Reacties